در زمانه ی سخت

گاهی به سرم میزند که هم رنگ جماعت شوم

و زندگی کنم بی هیچ دغدغه ای

اما مگر می شود

چگونه می توانم از این همه عادت دل برون برم

بی هیچ نگرانی ای 

و زندگی کنم بی هیچ دغدغه ای

در حالی که می دانم دلم هم رنگ نخواهد شد 

با جماعت کور دل و کج فهم

که زندگی را فقط از دریچه ی چشمان تنگ خویش می بینند

و مرا یارای همراهی با این جماعت نیست

اما چه کنم که این عادت ها بند هایی شده اند بر وجودم

و لحظه ای رهایم نمی کنند

باید برون شد از این بندها اما چگونه

در این تاریکی وحشت آور و دهشتناک

چه کسی بی تمنا مرا یاری خواهد کرد

تا بندهای اندیشه و عملم را پاره کنم

و آزادانه در راهی که می دانم حقیقتی بیش نیست قدم بر دارم

به راستی چه کسی.... 

نوشته شده در سه شنبه 89/8/18ساعت 9:25 صبح توسط هستی نظرات ( ) |