رنج زمانه
در زمانه ی سخت گاهی به سرم میزند که هم رنگ جماعت شوم و زندگی کنم بی هیچ دغدغه ای اما مگر می شود چگونه می توانم از این همه عادت دل برون برم بی هیچ نگرانی ای و زندگی کنم بی هیچ دغدغه ای در حالی که می دانم دلم هم رنگ نخواهد شد با جماعت کور دل و کج فهم که زندگی را فقط از دریچه ی چشمان تنگ خویش می بینند و مرا یارای همراهی با این جماعت نیست اما چه کنم که این عادت ها بند هایی شده اند بر وجودم و لحظه ای رهایم نمی کنند باید برون شد از این بندها اما چگونه در این تاریکی وحشت آور و دهشتناک چه کسی بی تمنا مرا یاری خواهد کرد تا بندهای اندیشه و عملم را پاره کنم و آزادانه در راهی که می دانم حقیقتی بیش نیست قدم بر دارم به راستی چه کسی.... یک زمانی انگیزه هایم برای نوشتن و به قولی آگاهی رسانی زیاد بود اما نمی دانم چرا هر روز که می گذرد نوشتن برایم سخت تر می شود شاید هم من دیگر لیاقت ندارم گویی واژه ها نیز در پی یک رهرو ثابت قدم اند رهرویی که شبهاتش را در ابتدای راه کشته است و با دلی صاف و اندیشه ای استوار قدم در راه نهاده نه من که هنوز در کار خویش مانده ام و سر در گم حجاب های ظاهر دل در گرو دوست سپرده ام هر چند که من با حجاب های خویش دل در گرو دوست سپرده ام اما این را خوب می دانم که او هرگز مرا اینگونه نمی بیند چرا که همیشه گرمای دستان پر مهرش را با عمق جان احساس می کنم و صدای قدم هایش را که در این تاریکی خورشیدها همراهی ام می کند او مهربان تر از آن است که مرا در این هیاهوی رفتن ها تنها بگذارد و من به خود می بالم که او را همیشه دارم الیس الله بکاف عبده...
| Design By : Pichak |
